,.
……….
……….Στὶς 17 Νοεμβρίου τοῦ 375, πέθανε (πιθανὸν ἀπό καρδιακὴ προσβολὴ), ὁ Αὐτοκράτωρ τοῦ Δυτικοῦ τμήματος τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, (Flavius Valentinianus) Οὐαλεντινιανός, ἤ Βαλεντινιανός Α’· ἀνακηρύχθηκε αὐτοκράτορας ἀπό τοὺς δικοικητὲς τοῦ Ρωμαϊκοῦ στρατοῦ στη Νίκαια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἐννέα ἡμέρες μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ιοβιανού (Flavius Jovianus) (17/2/364). Διοίκησε ἀπό τὸ 364 ἔως τὸν θάνατό του, τὸ 375.
……….Γιὸς στρατιωτικοῦ, ἀκολούθησε τὴν πορεία τοῦ πατέρα του, καὶ ὑπηρέτησε μαζὶ του στὴν Ἀφρική. Ἀργότερα ὑπό τὶς διαταγὲς τοῦ αὐτοκράτορα Ἰουλιανοῦ, ἔλαβε μέρος στὴν ἐκστρατεία κατὰ τῶν Περσῶν. Ἐπὶ Ἰοβιανοῦ τοῦ ἀνατέθηκε ἡ ἀποστολή νὰ διαπραγματευθῇ μὲ τμῆμα τοῦ στρατεύματος ποὺ εἶχε στασιάσει, ἀποστολή τὴν ὁποία ἔφερε εἰς πέρας μὲ ἐπιτυχία διακινδυνεύοντας τὴ ζωὴ του.
Λίγο μετὰ τὴν ἀνακήρυξή του σὲ αὐτοκράτορα, στὶς 28 Μαρτίου 364 διόρισε τὸν νεώτερο ἀδελφό του Βάλεντα ὡς συναυτοκράτορα, καὶ τοῦ ἀνέθεσε τὴ διοίκηση τοῦ ἀνατολικοῦ τμήματος τῆς αὐτοκρατορίας. Καὶ οἱ δύο συμφώνησαν νὰ παραχωρήσουν θρησκευτικὴ ἐλευθερία καὶ νὰ δείξουν ἀνεκτικότητα, στάση τὴν ὁποία τήρησε μόνο ὁ Βαλεντινιανός Α’. Γιὰ νὰ ἐνδυναμώσῃ τὴ γραμμὴ διαδοχῆς, στὶς 24 Αὐγούστου τοῦ 367, ἀνακήρυξε τὸν ὀκτάχρονο γιὸ του Γρατιανό (Flavius Gratianus), ὡς συναυτοκράτορα. Ὁ ἴδιος ὑπερασπίστηκε μὲ δεξιότητα καὶ ἐπιτυχία τὰ σύνορα τοῦ Δυτικοῦ τμήματος τῆς Αὐτοκρατορίας ἀπό τὶς εἰσβολές τῶν γερμανικῶν φύλων.
……….Ὁ ἀδελφός του Βάλεντας, ὀπαδός τῆς αἰρέσεως τοῦ Ἀρείου, ἐπέμεινε σὲ πόλεμο κατὰ τῶν ὑπερασπιστῶν τῶν Ἀποστολικῶν ἐντολῶν καὶ τῶν ἀποκαλούμενων «Ἐθνικῶν». Ἔπεσε στὸ πεδίο τῆς μάχης στὴν Ἀδριανούπολη τὸν Αὔγουστο τοῦ 378, προσπαθώντας νὰ καταστείλῃ νέα ἐξέγερση τῶν Γερμανοβησιγοτθικῶν φύλων ποὺ μὲ τὴν ἀνοχή του εἶχαν εἰσβάλλει καὶ ἐγκατασταθεῖ στὴ Θρᾲκη.