,
,
Κυριακίδης Στυλιανός : Γεννήθηκε στὴν Πάφο τῆς Κύπρου στὶς 4 Μαΐου 1910 , ἀπεβίωσε στὴν Φιλοθέη Ἀττικῆς στὶς 10 Δεκεμβρίου 1987.
……….Ὁ δρομέας Στέλιος (Στυλιανὸς) Κυριακίδης μὲ ἰδιαίτερη καταγωγὴ τὴν Κύπρο, ἐνάντια σὲ κάθε λογική, ὑποσιτισμένος λόγῳ τῆς κατοχῆς ὅπως καὶ τὰ ἑπτὰ ἑκατομμύρια πεινασμένα ἀδέλφια του, κερδίζει στὶς 20 Ἀπριλίου τοῦ 1946, τὸν 50ο Μαραθώνιο τῆς Βοστώνης χάρις στὴν ἀγάπη του γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὶς ψυχικὲς του δυνάμεις.
……….Ἡ ἀπόφασή του νὰ συμμετάσχῃ πάρθηκε μὲ μοναδικὸ γνώμονα τὴν εὐαισθητοποίηση τῆς παγκόσμιας κοινῆς γνώμης γιὰ τὸ ἑλληνικό δρᾶμα. Οἱ δυσκολίες ποὺ εἶχε ν’ ἀντιμετωπίσῃ ἦταν πάμπολλες. Ἀδιαφορώντας γιὰ τὸ ὅτι εἶχε ν’ ἀγωνιστῇ σὲ Μαραθώνιο σχεδὸν 5 χρόνια, ὅτι ἦταν ἀπροπόνητος, ἀδύναμος καὶ ὑποσιτισμένος, ξεκίνησε τὶς προπονήσεις ξεπερνώντας τὶς σωματικές του ἀντοχές ὑπὸ ἀντίξοες καιρικὲς συνθῆκες.
……….Ἐκτὸς ἀπὸ τὸ πρόβλημα τῶν σωματικῶν του δυνάμεων, εἶχε ν’ ἀντιμετωπίσῃ θέματα γραφειοκρατίας γιὰ τὴν ἀπόκτηση βίζας, ἀλλὰ καὶ οἰκονομικὰ προβλήματα, μιᾶς καὶ ὁ ΣΕΓΑΣ δὲν εἶχε χρήματα οὔτε γιὰ τὸ γραμματόσημο ἀποστολῆς τῆς βεβαιώσεως μὲ τὴν ὁποία πιστοποιούνταν ὅτι ἦταν ἐρασιτέχνης ἀθλητής, πόσῳ μᾶλλον γιὰ τὰ εἰσιτήρια τοῦ ταξειδιοῦ του! Μὲ πολλὲς δυσκολίες κατόρθωσε νὰ πάρῃ ἀπὸ τὴν Ἠλεκτρική Ἑταιρεία στὴν ὁποία ἐργαζόταν, μία ἐπιταγὴ τῶν 1.000 δολαρίων, εἶχε ὅμως νὰ ἀντιμετωπίσῃ τὴν ἄρνηση τῆς τράπεζας νὰ τοῦ χορηγήσῃ συνάλλαγμα !
……….Τελικά, ξεπεράστηκε κι αὐτό τὸ ἐμπόδιο, καὶ στὶς 4 Ἀπριλίου 1946, ὁ Ἕλληνας μὲ τὴν τεράστια Ψυχή, σὲ ἡλικία 36 ἐτῶν, ἐπιβιβάστηκε γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ζωὴ του σὲ ἀεροπλάνο, καὶ πέταξε γιὰ τὴν Ἀμερικὴ καὶ τὸ «ἀνέφικτο»..
……….Μεταξὺ τῶν πολλῶν συναθλητῶν του ποὺ νίκησε, ἦταν μεγάλα ὀνόματα τῆς ἐποχῆς, ὅπως ὁ Ἄγγλος Κένεθ Μπέιλι, καὶ ὁ Ἀμερικανὸς Τζόνι Κέλι, παλιὸς νικητὴς τῆς διαδρομῆς ὁ ὁποῖος δήλωσε :«Πῶς θὰ μποροῦσα νὰ κερδίσῳ ποτὲ ἕναν τέτοιον ἀθλητή; Ἐγὼ ἔτρεχα γιὰ τὸν ἑαυτὸ μου κι αὐτὸς γιὰ μία ὁλόκληρη πατρίδα [ἤ γιὰ μιὰ ἰδέα]».
……….Ἡ ἐπίδοση τοῦ Στέλιου Κυριακίδη ἦταν 2:29.27, ἀποτέλεσε δὲ τὴν καλλίτερη πανευρωπαϊκὴ καὶ πανελλήνια ἡ ὁποία παρέμεινε ἀκατάρριπτη ἐπὶ 22 χρόνια.
……….Ἡ βοήθεια ποὺ κατάφερε νὰ συγκεντρώσῃ ὁ ἀθλητής μας μὲ εἴδη πρώτης ἀνάγκης, ὅπως τρόφιμα, ροῦχα καὶ φάρμακα, ὁνομάστηκε «Πακέτο Κυριακίδη». Στὴν Ἑλλάδα ἐπέστρεψε στὶς 23 Μαΐου 1946 καὶ τὸ πρῶτο ποὺ ἔκανε ἦταν νὰ γονατίσῃ μπροστὰ στὸ Μνημεῖο τοῦ Ἀγνώστου Στρατιώτου, τιμῶντας τοὺς πεσόντες γιὰ τὴν Πατρίδα. Ἐκείνη τὴν ἡμέρα ὁ Στέλιος ἦταν ὁλόκληρη ἡ Ἑλλάδα.
……….Ἕνα ἑκατομμύριο Ἕλληνες τὸν περίμεναν γιὰ νὰ τὸν ὑποδεχθοῦν. Βλέποντάς τους ὁ Κυριακίδης ξέσπασε σὲ κλάματα, ἐνῷ σὲ κάθε στιγμὴ δὲν σταμάτησε νὰ δηλώνῃ : «Εἶμαι ὑπερήφανος ποὺ εἶμαι Ἕλλην». Μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του στὶς 10 Δεκεμβρίου 1987, ὁ Στέλιος Κυριακίδης δὲν σταμάτησε νὰ βοηθᾷ ὅπως μποροῦσε ὅσους ἀναξιοπαθεῖς εἶχαν ἀνάγκη, ἐνῷ δὲν σταματοῦσε νὰ προτρέπῃ τὰ παιδιὰ νὰ στραφοῦν στὸν ἀθλητισμό.
……….(Στὶς 19 Ἀπριλίου τοῦ 1920, τὸν 24ο Μαραθώνιο τῆς Βοστώνης εἶχε κερδίσει ἕνας ἄλλος Ἕλληνας· ὁ Πέτρος Τριβουλίδας, ἀλλὰ ὡς ἀμερικανὸς ὑπήκοος.)
Πληφοροφίες γιὰ τὸ κείμενο ἁλιεύθηκαν ἀπό: http://www.kathimerini.gr/
Ἐπιλεγμένο ἀπόσπασμα ἀπὸ συνέντευξη ποὺ παραχώρησε ὁ ἥρωας μαραθωνοδρόμος μας στὸν δημοσιογράφο Φρέντυ Γερμανό.