……….Ὁ Βουκεφάλας, τὸ ἄλογο ποὺ συντρόφευσε τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο ἀπό τὰ παιδικὰ του χρόνια ἔως τὰ ἔνδοξα πεδία τῶν μαχῶν, μὴ ἔχοντας πλέον τὸ σφρύγος τῆς νιότης του, πεθαίνει ἀπό ἐξάντηση, μετὰ τὸ νικηφόρο τέλος τῆς μάχης τοῦ Ὑδάσπη, τὸ 326 π..Χ.

……….«….Ὁ Ἀλέξανδρος ἀφοῦ ἡ μάχη κρίθηκε καὶ ὁ ἰνδικός στρατὸς νικήθηκε, θέλοντας νὰ σώσῃ τὸν βασιλιᾶ Πῶρο, ποὺ θαύμασε καὶ ἐκτίμησε τὸ θάρρος του, ἔτρεξε ξοπίσω του, ἀλλά τότε σωριάστηκε κάτω ἀπ’ τὰ πόδια του, ὁ γέρο πιστὸς του Βουκεφάλας, τὸ πολεμικὸ του ἄλογο, κατάκοπο καὶ μὲ τὸ κάμμα τῆς ἡμέρας….».

……….Ἡ παλαιότερη φιλολογικὴ μαρτυρία γιὰ τὸν Βουκεφάλα διασώζεται ἀπό τὸν Πλούταρχο καὶ ἀναφέρεται στὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο τὸ ἄλογο ἀγοράστηκε ἀπό τὸν βασιλέα Φίλιππο Β΄ τῆς Μακεδονίας, πατέρα τοῦ Ἀλεξάνδρου. Ἡ μακροζωία δὲν ἦταν ὁ κανόνας γιὰ τὰ ἄλογα μάχης ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. Ὁ μέσος ὅρος θνησιμότητας ἦταν μεγάλος ἐξ αιτίας τῶν τεραστίων ἀλλαγῶν τῶν κλιματολογικῶν συνθηκῶν χωρὶς χρόνο προσαρμογῆς, τῶν σοβαρῶν τραυματισμῶν στὶς ὁπλές καὶ στὰ πόδια τῶν ἀλόγων λόγῳ τῶν μεγάλων βράχων, χωρὶς χρόνο θεραπείας. Συνήθως πέθαιναν ἀπό τὶς πληγὲς στὶς μάχες καὶ τὴν ἐξάντληση. Ἀκόμη κι ἔτσι, ὁ Βουκεφάλας ξεπέρασε πολλὰ ἄλλα ἄλογα.

……….Μετὰ τὴ νίκη του ἐναντίον τῶν Ἰνδῶν, ὁ Ἀλέξανδρος ἵδρυσε δύο πόλεις. Τὴν μία, τὴν ὀνόμασε Βουκεφάλα Ἀλεξάνδρεια, στὴν μνήμη τοῦ ἀγαπημένου του ἀλόγου, ποὺ πέθανε ὄχι ἐπειδή πληγώθηκε στὴν μάχη τοῦ Ὑδάσπη, ἀλλά ἀπό τὴν κούραση καὶ τὰ χρόνια του.

,Copyright (©) «Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο»