Οἱ πολιτικὲς τῶν ἑλληνικῶν κυβερνήσεων ἔναντι τῆς λαθρομεταναστεύσεως
……….Στὶς 15 Μαρτίου τοῦ 1997 πραγματοποιεῖται ἀποβίβαση στὸ λιμάνι τοῦ Δυρραχίου, διμοιρίας ἀνδρῶν τῆς Διοίκησης Ὑποβρυχίων Καταστροφῶν γιὰ ἐπιχείρηση ἀπεγκλωβισμοῦ καὶ φυγαδεύσεως 250 μελῶν πρεσβειῶν διαφόρων χωρῶν, κατόπιν αἰτήσεως βοήθειας τῶν κυβερνήσεών τους πρὸς τὴν Ἑλλάδα. Ἐπρόκειτο γιὰ 171 Κινέζους, 40 Αἰγυπτίους, 10 Ἰρανοὺς καὶ 20 Ἰορδανοὺς καὶ Παλαιστινίους ὑπηκόους. Αἰτία ἦταν οἱ ἔνοπλες συγκρούσεις ποὺ εἶχαν ξεσπάσει στὴν ἀλβανία λόγῳ τοῦ οἰκονομικοῦ σκανδάλου τῶν παρατραπεζῶν ἐπὶ καθεστῶτος Μπερίσα, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν δημιουργία χαώδους καταστάσεως. Στὴν ἐπιχείρηση συμμετεῖχαν τέσσερα πλοῖα τοῦ πολεμικοῦ μας ναυτικοῦ. Ἡ φρεγάτα «Αἰγαῖο», ἡ τορπιλάκατος «Λαίλαψ», ἡ πυραυλάκατος «Καβαλούδης» καὶ τὸ Ν/Α «Κλειῶ». Συνοπτικὰ ἡ ἐπιχείρηση εἶχε σκοπό τὴν δημιουργία ἀντιπερισπασμοῦ, ἔτσι ὥστε νὰ παροδηγηθῇ ὁ ὄχλος τῶν ἀλβανῶν ποὺ ἤθελε ἐπίσης νὰ ἐγκαταλείψῃ τὴν χώρα, ἐνῷ παράλληλα νὰ γίνῃ γρήγορη καὶ ἀσφαλὴς ἐπιβίβαση καὶ μεταφορὰ τῶν μελῶν τῶν πρεσβειῶν ἀπό ἄλλο σημεῖο τοῦ λιμανιοῦ. Μετὰ τὴν ἐπιτυχὴ ἐπιβίβαση, ὅλα τὰ πλοῖα ἀπομακρύνθηκαν καὶ κατέπλευσαν στὸ λιμάνι τῆς Κέρκυρας.
……….Τὸ Κ.Κ.Ε τὴν προηγούμενη ἡμέρα εἶχε διοργανώσει στὴν Ἑλλάδα συγκέντρωση διαμαρτυρίας στὴν πλατεία Κάνιγγος, μὲ τὸ μήνυμα: «Ὄχι στὶς ἐπεμβάσεις τῶν ἰμπεριαλιστῶν. Τὴν λύση νὰ δώσῃ ὁ ἀλβανικὸς λαός. Ἀλληλεγγύη στὴν ἀλβανία». Ὁ Ε. Μαχαίρας ποὺ ἦταν ὁ κεντρικὸς ὀμιλητὴς τῆς συγκέντρωσης, τόνισε ὅτι: «…κάποιοι ἐπιδιώκουν νὰ διαμελίσουν χῶρες, νὰ ἀλλάξουν σύνορα καὶ νὰ δημιουργήσουν μικρὰ προτεκτοράτα…», προβληματισμὸς ποὺ δὲν φαίνεται νὰ ἔχει ἀπασχολήσῃ τὸ ΚΚΕ καὶ τὴν ἀριστερά γενικότερα, ὅταν χαρίζουν Μακεδονία καὶ Θρᾲκη γιὰ παράδειγμα στοὺς συντρόφους τους.
……….Βάσει τῶν στοιχείων ἀπογραφῆς τοῦ 1991, ἡ Ἑλλάδα εἶχε πληθυσμὸ 10.260.000 ἀτόμων έκ τῶν ὁποίων οἱ 167.000 ἦταν ἀλλοδαποί. Σύμφωνα μὲ τὴν ἀπογραφὴ τοῦ Μαρτίου 2001, ὁ πληθυσμὸς ἔφτασε σὲ 10.964.020, ἐκ τῶν ὁποίων τὰ 797.091 ἦταν ἀλλοδαποί. Τὸ 1990, ἔφυγαν ἀπὸ τὴν ἀλβανία περίπου 20.000 ἀλβανοί, εἴτε µέσῳ πρεσβειῶν εἴτε µὲ παράνομο τρόπο. Μεταξὺ 1991 καὶ 1992, περίπου 200.000 ἀλβανοὶ ἐγκατέλειψαν τὴν χώρα τους, μὲ κύριους προορισμοὺς τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Ἰταλία.
……….Τὸ ρεῦμα τοῦ 1997, ἦλθε ὡς ἄμεση συνέπεια τῆς χρηµατοπιστωτικῆς κατάρρευσης τῆς άλβανίας καὶ τῆς ἄναρχης καὶ χαώδους καταστάσεως ποὺ ἐπικράτησε τὴν χρονιὰ ἐκείνη. Μετὰ τὸ 1997, σύμφωνα μὲ στοιχεῖα τῆς Παγκόσμιας Τράπεζας, ἡ ἀλβανικὴ εἰσροὴ ἄρχισε νὰ παίρνῃ τὴν μορφὴ μόνιμης ἐγκατάστασης. Σὲ αὐτὸ συνετέλεσε καὶ ἡ ἀλλαγὴ νοµοθεσίας γιὰ τὴν νομιμοποίηση μὲ τὰ δύο Προεδρικὰ διατάγματα τοῦ 1997 τὰ ὁποῖα εἰσήγαγαν τὸ πρῶτο πρόγραμμα νομιμοποιήσεως.
……….Περισσότεροι ἀπὸ τοὺς μισούς τῶν σχεδὸν 800.000 ἀλλοδαπῶν, (438.000, 57% τοῦ συνόλου) ἦταν ἀλβανοί. Οἱ περισσότεροι (240.000 ἤ 54%), δήλωσαν ὅτι ἦλθαν στὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ ἐργαστοῦν, περίπου 70.000 (15%), ἦλθαν γιὰ οἰκογενειακὴ ἐπανένωση, ἐνῶ οἱ ἀνήκοντες στὴν Ἑλληνικὴ μειονότητα τῆς Βορείου Ἠπείρου δὲν ἦταν περισσότεροι ἀπὸ 10.000 (2,3%). Δεύτερη πολυπληθέστερη ὁμάδα ἦταν οἱ βούργαροι, ἀκολουθούμενοι ἀπὸ τὶς ἐθνικότητες: Γεωργία, Ρουμανία, Ρωσική Ὁμοσπονδία, Οὐκρανία, Πολωνία, Πακιστὰν καὶ Ἰνδία. Σύµφωνα µὲ τὴν εἰδικὴ ἀπογραφὴ τῆς Γενικῆς Γραµµατείας Ἀποδήμου Ἑλληνισμοῦ (ΓΓΑΑ), στὶς ἀρχὲς τοῦ 2000, κατοικοῦσαν στὴν Ἑλλάδα 152.204 παλινοστοῦντες ἑλληνικῆς καταγωγῆς, ἀπὸ τοὺς ὁποίους, 80.000 προέρχονταν ἀπὸ τὴν Γεωργία, 31.000 ἀπὸ τὸ Καζακστάν, 23.000 ἀπὸ τὴν Ρωσία καὶ περίπου 9.000 ἀπὸ τὴν Ἀρμενία.
……….Ὁ νόμος 1975/1991, ἀπέβλεπε κυρίως στὸν περιορισµὸ τῆς εἰσροῆς, στὸν αὐστηρότερο ἔλεγχο τῶν συνόρων καὶ στὴν ἀπέλαση ὅλων τῶν παρανόμως εἰσελθόντων στὴν ἑλληνικὴ ἐπικράτεια. Τὰ προεδρικὰ διατάγματα 358/1997 καὶ 359/1997, ἐγκαινίασαν τὸ πρῶτο πρόγραμμα νομιμοοποιήσεως τῶν παρανόμως εἰσελθόντων, τοῦ ὁποίου ἡ ἐφαρμογὴ ξεκίνησε τὴν Ἄνοιξη τοῦ 1998.
……….Τὸ 2001, ἡ κυβέρνηση ἔφερε πρὸς ψήφιση τὸν νόμο 2910/2001, µὲ τῖτλο “Εἴσοδος καὶ παραµονὴ ἀλλοδαπῶν στὴν Ἑλληνικὴ Ἐπικράτεια. Κτήση τῆς ἑλληνικῆς ἰθαγένειας µὲ πολιτογράφηση καὶ ἄλλες διατάξεις’’. “O νόμος ἀναθεωρήθηκε τὸ 2002, µετὰ ἀπὸ παρέμβαση μεταξὺ ἄλλων καὶ τοῦ Συνηγόρου τοῦ Πολίτη, καὶ οἱ προθεσμίες ὑποβολῆς αἰτήσεων καὶ δικαιολογητικῶν, ἐπιμηκύνθηκαν. Στὶς 23 Αὐγούστου 2005, ἡ κυβέρνηση ψήφισε ἕναν νέο νόμο (ν. 3386/2005 μὲ ἀριθμό ΦΕΚ Α΄212), ὁ ὁποῖος ρύθμιζε θέματα μεταναστεύσεως καὶ ἐνσωμάτωσε τὶς Ὁδηγίες 2003/86/ΕΚ σχετικὰ μὲ τὸ δικαίωμα τῆς οἰκογενειακῆς ἐπανενώσεως καὶ 2003/109/ΕΚ σχετικὰ μὲ τὸ καθεστὼς τῶν ἐπὶ μακρῶς διαµενόντων.
……….Οἱ πολιτικὲς ὅμως διαχείρισης τῆς μεταναστευτικῆς ἐργασίας ἀποδείχθηκαν ἀναποτελεσματικές, μὲ ἀποτέλεσμα τὰ παράνομα δίκτυα νὰ συνεχίζουν τὴν δράση τους, ἡ εἰσροὴ στὴν Ἑλλάδα παρανόμων, νὰ συνεχίζεται, ἐνῶ αὐτοὶ ποὺ ἔμεναν ἤδη στὴν χώρα, ζοῦσαν καὶ ἐργάζονταν μὲ ἤ χωρὶς ἀνανεωμένες ἄδειες καὶ τελικὰ οἱ ἀρμόδιες κρατικὲς ἀρχὲς νὰ μὴν ξέρουν ἀπὸ ποῦ νὰ ξεκινήσουν γιὰ νὰ ἐλέγξουν τὴν παράνομη μετανάστευση.
……….Ὑποτίθεται ὅτι τὸ πρόγραμμα στηριζόταν στὴν ἐκπόνηση ἐτήσιας ἔκθεσης σχετικὰ μὲ τὶς ἀνάγκες τῆς ἐγχώριας ἀγορᾶς ἐργασίας σὲ συγκεκριµένους τομεῖς. Μὲ βάση αὐτὴ τὴν έκθεση, καθορίζεται «ὁ ἀνώτατος ἀριθμὸς ἀδειῶν διαμονῆς γιὰ ἐργασία ποὺ χορηγοῦνται κάθε ἔτος σὲ ὑπηκόους τρίτων χωρῶν, ἀνὰ νομό, ἰθαγένεια, εἶδος καὶ διάρκεια ἀπασχόλησης, καθὼς καὶ κάθε ἄλλη σχετικὴ λεπτομέρεια», μὲ τὴν παράμετρο τῆς ἰθαγένειας νὰ δίνῃ προτεραιότητα σὲ ἑλληνικῆς καταγωγῆς αἰτοῦντες. Αὐτὸ ὅμως δὲν ἐφαρμόσθηκε λόγῳ ἐλλείψεως ὀργάνωσης. Ἀποτέλεσμα ἦταν ἡ παράνομη εἴσοδος διαφόρων ἀλλοδαπῶν, νὰ αὐξάνεται συνεχῶς καὶ οἱ ἑλληνικὲς κυβερνήσεις νὰ βρίσκονται ἀντιμέτωπες πλέον μὲ τὴν μὴ ἐφαρμογὴ νόμων τῆς Ε.Ε.
……….Στὸ πλαίσιο τῆς Συμφωνίας τοῦ Σένγκεν, καθορίστηκαν τὸ 1990 οἱ κοινοὶ κανόνες ὅσον ἀφορᾶ τὴν θεώρηση, τὸ δικαίωµα ἀσύλου, τὸν ἔλεγχο στὰ ἐξωτερικὰ σύνορα, τὴν συνεργασία μεταξὺ ἀστυνομιῶν καὶ τελωνείων μὲ σκοπὸ νὰ ἐπιτραπῇ ἡ ἐλεύθερη κυκλοφορία τῶν ἀτόμων στὸ πλαίσιο τῶν συμβαλλομένων μερῶν, χωρὶς νὰ διαταραχθῇ ἡ δημόσια τάξη. Μεταξὺ τῶν κυριοτέρων μέτρων ποὺ υἱοθετήθηκαν ἀπὸ τὰ κράτη μέλη εἶναι : Ἡ κατάργηση τῶν ἐλέγχων στὰ κοινὰ σύνορα καὶ ἡ μεταφορὰ τῶν ἐλέγχων αὐτῶν στὰ ἐξωτερικὰ σύνορα.
……….Τὸν Ἰούνιο τοῦ 2015, πραγματοποιήθηκε στὴν βουλὴ συζήτηση γιὰ τὸ νομοσχέδιο μὲ τὶς ἀλλαγὲς τοῦ κώδικα περὶ Ἑλληνικῆς Ἰθαγένειας. Ἕνα ὰπὸ τὰ ἐπιχειρήματα τῶν ὑπέρμαχων τοῦ νομοσχεδίου, ἦταν τὸ πρόβλημα τῆς ὑπογεννητικότητας. Κανεὶς βεβαίως δὲν ἀναρωτήθηκε γιατὶ τόσα χρόνια οἱ κυβερνήσεις δὲν ἀσχολήθηκαν μὲ τὰ αἴτια τοῦ προβλήματος τῆς ὑπογεννητικότητος καὶ δὲν φρόντισαν νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουν ἐγκαίρως. Ὅπως ἐπίσης κανεὶς δὲν διέκρινε τὴν διαφορὰ μεταξὺ ὑπηκοότητας καὶ ἰθαγένειας, ὅταν στὴν Πατρίδα μας ἰσχύει τὸ δίκαιον τοῦ αἵματος (δηλαδὴ ἑλληνικὴ καταγωγή) καὶ ὄχι τὸ δίκαιον τοῦ ἐδάφους τῆς Ε.Ε.
……….Δηλαδὴ θὰ καταλήξουμε νὰ θεωρεῖται Ἕλληνας ὅ π οι ο ς ἀλλοδαπὸς γεννιέται στὴν Ἕλλάδα, ἀλλὰ ὄχι ὁ ὁμογενής τῆς Αὐστραλίας, Γερμανίας κλπ…
***
Στοιχεῖα γιὰ τὸ κείμενο λήφθηκαν ἀπὸ μελέτη τῆς Ἄννας Τριανταφυλλίδου μὲ θέμα τὴν Ἑλληνικὴ Μεταναστευτικὴ Πολιτική (Δεκ.2005) καὶ οἱ «Συνθῆκες, Συμβάσεις καὶ Συμβούλια τῆς Ε.Ε.», τοῦ Ἰνστιτούτου Μεταναστευτικῆς Πολιτικῆς (imepo.gr).