,

 ,

Μητρόπολις Φθιώτιδος

Ἱερέας Πανταζῆς Τσάρας (+ 29/7/1943)

 .

……….Γεννημένος στὸν Κυπαρισσῶνα Πελασγίας στὰ 1889, πῆγε ἀπὸ μικρὸς στὴν Ἀμερική. Μὰ ἡ ξενητειὰ δὲν μπόρεσε νὰ τὸν κράτησῃ κι ὅταν γύρισε στὰ 1921, ἄρχισε νὰ προετοιμάζεται γιὰ τὸ Ἱερατικόν ἀξίωμα. Τὸν ἄλλο χρόνο χειροτονήθηκε καὶ τοποθετήθηκε ἐφημέριος στὴν Πελασγία Φθιώτιδος. Ἡ φιλανθρωπία του, ἡ σοβαρὴ κατηχητικὴ του ἐργασία, ἡ γνή­σια ἀγάπη του πρὸς τοὺς ἐνορίτας του, τὸν ἔκαμαν σ’ ὅλους συμπαθητικό.

……….Τὸν χριστιανικὸ δρόμο τοῦ π. Πανταζῆ ἔκοψαν οἱ Γερμανοὶ στὶς 29 Ἰουλίου 1943. Γιὰ νὰ ἐκδικηθοῦν τὸν φόνο ἑνὸς στρατιώτου των, μπῆκαν στὸ χωριὸ κι ἔκαμαν ὁμαδι­κὲς ἐκτελέσεις. Ἔτρεξε στὸ σπίτι του ὁ παπᾶς νὰ δῇ τοὺς δικοὺς του. Πρὶν μπῇ ὅμως μέσα, δέχθηκε τὶς σφαῖρες τῶν ἐπιδρομέων. Σύρθηκε μὲ κόπο ὥς ἐκεῖ, ὅπου τὸν ὑποδέχθη­καν μὲ κλάματα ἡ πρεσβυτέρα καὶ τὰ παιδιὰ του. Ὁ πληγωμένος ἱερεὺς βάλθηκε νὰ τοὺς παρηγορῇ —ὁ χριστιανὸς πάντα ἔχει ἕνα περιθώριο ἀπὸ δυνάμεις.— Τὰ τελευταῖα του λόγια ἦσαν νὰ ἔχουν σταθερὴ πίστι καὶ ἀπόλυτη ἐμπιστο­σύνη στὸν Θεό. Στὸν θάνατό του, ποὺ ἦρθε ἀμέσως, ἔκλαψαν μικροὶ καὶ μεγάλοι.

***

Ἐπιμέλεια κειμένου:  « Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο »

Πηγή το βιβλίο: “Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1941-1949″. 

Γι' αὐτό, τῶν ἱερέων ποὺ ἐμαρτύρησαν γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Ἔθνος τους,  ἄς εἶναι ἡ μνήμη αἰωνίᾳ.