ΤΣΑΜΗΔΕΣ ΚΑΙ ‘40 

29 Σεπτεμβρίου 1943

Η εκτέλεση των προκρίτων τής Παραμυθιάς

……….(Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 1993 στον Οικονομικό Ταχυδρόμο ως απότιση φόρου τιμής για την συμπλήρωση 50 χρόνων από το φοβερό έγκλημα).

……….Επειδή εσχάτως άρχισε μετ’ επιτάσεως να ανακινείται το θέμα των Τσιάμηδων και τής Τσιαμουριάς από μέρους τού καθεστώτος Σαλί Μπερίσα (και όχι μόνον), κρίνουμε σκόπιμο προοιμιακά να δώσουμε συνοπτικά το «ιστορικό» των Τσιάμηδων και τής Τσιαμουριάς. Ο τελευταίος αυτός όρος, κατά την Τουρκοκρατία, υποδήλωνε την περιοχή τής αρχαίας Θεσπρωτίας (όχι τού νυν νομού Θεσπρωτίας). Η περιοχή αυτή εκτεινόταν προς Νότον μέχρι των εκβολών τού Αχέροντα, προς Βορράν μέχρι Βουθρωτού και προς Ανατολάς μέχρι των υπωρειών τού όρους Τόμαρος (Ολύτσικας).

……….Οι κάτοικοι τής περιοχής παλαιόθεν μετείχαν όλων των περιπετειών τού Ελληνισμού (συμμετοχή στον Τρωικό Πόλεμο με 22 πλοία, στα Μηδικά, στον Πελοποννησιακό κ.λπ.). Κατά τους τελευταίους αιώνες τής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η Θεσπρωτία αποτέλεσε τμήμα τού ακμάζοντος Δεσποτάτου τής Ηπείρου (πρωτεύουσα η Άρτα). Μετά την κατάλυση τού Δεσποτάτου το 1449, η περιοχή περιέρχεται στους Τούρκους. Ελάχιστοι όμως από τους κατακτητές εγκαταστάθηκαν σ’ αυτήν. Μέχρι τον 17ο αιώνα ο πληθυσμός ήταν κατά πλειονοψηφία χριστιανικός. Άρα, ο εκμουσουλμανισμός και ο εξαλβανισμός είναι νεώτερες κατασκευές, δεδομένου πως ούτε Αλβανοί από την καθαυτό Αλβανία εγκαταστάθηκαν στην Θεσπρωτία.

……….Τι ήσαν λοιπόν οι Τσιάμηδες; Αυτό που μπορούμε πρώτον με βεβαιότητα να πούμε είναι πως δεν πρόκειται για αλβανικό φύλο ή αλβανική φυλή. Το λεγόμενο από τον Πουκεβίλ (Γάλλο πρόξενο στην Αυλή τού Αλή πασά) ότι οι Τσιάμηδες προέρχονται από την παλιά αλβανική φυλή των Σάμεις, είναι αναληθές, γιατί τέτοιο φύλο (ή φυλή) δεν υπάρχει. Το όνομα Τσιάμης προέρχεται από παραφθορά τού ονόματος τού ποταμού Θύαμις (=Καλαμάς). Αυτό συνάγεται πρώτον από τον τρόπο που προφέρεται η λέξη Τσιάμης από τους ίδιους αλλά και από το γεγονός ότι υπάρχει πανελληνίως διαδεδομένο δημοτικό άσμα που λέγει: «Ποταμέ, Τσιάμη, ποταμέ μου κ.λπ.».

……….Οι αποκαλούμενοι, λοιπόν, Τσιάμηδες, ήταν ένα νοθογενές συνονθύλευμα πληθυσμών, ακαθορίστου φυλετικής προελεύσεως που κατοικούσε στις περιοχές Παραμυθιάς, Φιλιατών, Πάργας και Μαργαριτίου και σε μερικά χωριά του Δελβίνου. Η διαφοροποίησή τους από τον υπόλοιπο πληθυσμό έγινε σε δύο στάδια: Πρώτον, κατά τις αρχές τού 18ου αιώνα ασπάστηκαν τον μουσουλμανισμό για να σώσουν τις περιουσίες τους. Γι’ αυτό και ο Τσιάμης έγινε για το λαό συνώνυμο τού ανειλικρινούς ανθρώπου (βλ. την έκφραση «Τσάμικος ταμπάκος»). Το δεύτερο στάδιο αφορά στην γλώσσα και στην εθνικότητα: ο αρχαίος γεωγράφος Στράβων αναφερόμενος στους πληθυσμούς των Ιλλυρο‐ηπειρωτικών περιοχών γράφει ότι μερικοί ήσαν δίγλωσσοι («Ένιοι και δίγλωσσοι εισί»). Οι Τσιάμηδες άρχισαν να μιλούν κυρίως την αλβανική μετά την κυριαρχία των Αλβανών μπέηδων (ιδίως επί Αλή πασά) στις νότιες ηπειρωτικές περιοχές. Χρησιμοποιούσαν όμως (και χρησιμοποιούν) και την ελληνική. Παρά την αλβανοφωνία τους είχαν συνείδηση τουρκική και όχι αλβανική. Και τούτο μέχρι το 1925‐26.

……….Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, η περιοχή Τσαμουριάς περιήλθε στην Ελλάδα. Στους Τσιάμηδες αναγνωρίσθηκαν δικαιώματα Έλληνα πολίτη. Γι’ αυτό και αντέδρασαν στην προσπάθεια Ιταλίας και Αυστρίας που ήθελαν την υπαγωγή τους στο αρτισύστατο κράτος τής Αλβανίας. Μια φράση από το Υπόμνημα που υπέβαλαν οι Τσιάμηδες τής Θεσπρωτίας στην Διεθνή Επιτροπή Ελέγχου στις 6 Νοεμβρίου 1913 είναι ενδεικτική:

……….«Θα συμπολεμήσουμε με τʹ αδέλφια μας τους Χριστιανούς, μέχρις εσχάτων, για νʹ αποκρούσομε το ζυγό τού αλβανικού κράτους και να διατηρήσουμε την ελευθερία μας στην αγκαλιά τής μητέρας μας Ελλάδας…».

……….Η Ελλάς παύει σιγά‐σιγά να θεωρείται «μητέρα» από την στιγμή που το ελληνικό κράτος απαλλοτρίωσε τα τσιφλίκια των ισχυρών τσιάμηδων και τα διένειμε στους ακτήμονες. Από την δυσαρέσκεια αυτή επωφελήθηκαν οι Ιταλοί που με επιδέξια προπαγάνδα κατόρθωσαν να «πείσουν» τους Τσιάμηδες ότι δεν είναι Τούρκοι, όπως πίστευαν, αλλά Αλβανοί!.. Δηλαδή η «αλβανοποίηση» των Τσιάμηδων συντελείται εντός 10 περίπου ετών (1913‐1925). Μετά την Συνθήκη τής Λωζάννης (24 Ιουλίου 1923) που προέβλεπε την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος‐Τουρκίας, οι Τσιάμηδες εξαιρέθηκαν τής ανταλλαγής, πρώτον διότι με το υπ. αριθμ. 2874/2 υπόμνημά τους τής 18^ης Φεβρουαρίου 1926 δηλώνουν ότι είναι Αλβανοί ως προς την γλώσσα και την καταγωγή, Μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα αλλά Έλληνες πολίτες!.. Κυρίως όμως αυτό που συνέβαλε είναι η πίεση τής Ιταλίας πάνω στην δικτατορική κυβέρνηση Θεοδώρου Πάγκαλου. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, λόγω τού θαυμασμού που έτρεφε προς την μουσσολινική Ιταλία, διέπραξε το τεράστιο πολιτικό λάθος να εξαιρέσει τους Τσιάμηδες από την ανταλλαγή. Σύμφωνα με την απογραφή τού 1928 οι χριστιανοί τού Νομού Θεσπρωτίας ήσαν 44.668, ενώ οι Τσιάμηδες 16.661, ήτοι το 1/3 τού πληθυσμού (27%).

……….Η Ιταλία ήθελε να χρησιμοποιήσει τους Τσιάμηδες σαν λόγχη κατά τής Ελλάδος. Και τους χρησιμοποίησε. Προς τούτο, πολλά τέκνα Τσιάμηδων τής Θεσπρωτίας είχαν εκπαιδευθεί σε ιταλικά πανεπιστήμια και στρατιωτικές σχολές. Έτσι, όταν κηρύχθηκε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, τρία αλβανικά τάγματα στελεχωμένα με Τσιάμηδες εισέβαλαν μαζί με τους Ιταλούς στην Θεσπρωτία και επιδόθηκαν σε εμπρησμούς και βιαιοπραγίες. Παράλληλα, άλλοι που υπηρετούσαν ‐ ως Έλληνες πολίτες ‐ στον ελληνικό στρατό έπαιξαν το ρόλο τής «πέμπτης φάλαγγας». Μετά την κατάρρευση τού μετώπου, οι Ιταλοί παρέδωσαν την Θεσπρωτία στο έλεος των Τσιάμηδων.

……….Συγκεκριμένα, σε στενή συνεργασία με επιφανείς Τσιάμηδες σχεδίασαν στην Παραμυθιά, όπου κατέλυσαν και διέλυσαν τις ελληνικές αρχές, τον πλήρη αφελληνισμό τής περιοχής (3 Μαΐου 1941). Έτσι σε μικτά χωριά έδωσαν την διοίκηση σε Μουσουλμάνους αποκλειστικά. Ίδρυσαν την Αλβανική Φασιστική Νεολαία «Μιλίτσια» και με διάταγμα τής Ιταλικής κυβερνήσεως διορίστηκαν οι αδελφοί Νουρή Ντίνο και Ναζάρ Ντίνο από την Παραμυθιά, ο μεν πρώτος Ύπατος Αρμοστής Θεσπρωτίας (!..), ο δε δεύτερος Συνταγματάρχης τής «Μιλίτσια».

……….Αργότερα ‐ και πάντα υπό την σκέπη των Ιταλών ‐ οι Τσιάμηδες ίδρυσαν την οργάνωση «Κσίλι Νασιονάλ Σκιπετάρ» (= Εθνική Αλβανική Επιτροπή), ένα είδος κυβερνήσεως που για λόγους συντομίας λεγόταν «Ξίλια». Η οργάνωση αυτή δημιούργησε 14 τάγματα που προέβησαν σε φοβερά εγκλήματα εις βάρος των Ελλήνων κατοίκων τής περιοχής. Από τον μακρό κατάλογο της εγκληματικής δράσεως των Τσιάμηδων σταχυολογούμε ενδεικτικά τα ακόλουθα:

1. α. Στις 19 Φεβρουαρίου 1942 δολοφονείται ο συμπατριώτης μου Νομάρχης Θεσπρωτίας Γεώργιος Βασιλάκος.
2. β. Στις 24 Οκτωβρίου εκτελείται στην Καλτέριζα ο ιερέας Ανδρέας Βασιλείου (Παπανδρέας).
3. γ. Στις 27 Ιουλίου 1943, μετά την αποτυχία τής επιθέσεως κατά τού χωριού Αγία Κυριακή (Πόποβο), 800 Τσιάμηδες τής «Ξίλια» υπό την αρχηγία των αδελφών Ντίνο, σε συνεργασία με δυνάμεις Κατοχής, έκαναν επιδρομή στα χωριά τού Φαναριού. Λεηλατήθηκαν και πυρπολήθηκαν 519 κατοικίες, σκοτώθηκαν 800 κάτοικοι (από αυτούς οι 231 ήσαν γυναίκες που προηγουμένως βιάσθηκαν) και συνελήφθησαν 500 άτομα που στάλθηκαν όμηροι στα Ιωάννινα. Ολοσχερής ήταν η απώλεια τού κτηνοτροφικού πλούτου. Περίπου 24 χωριά ερημώθηκαν.

• Πηγή 1: Η καταπληκτική μελέτη τού Σαράντου Καργάκου «Αλβανοί, Αρβανίτες και Έλληνες», των εκδόσεων  Σιδέρης.

• Πηγή 2: www.e-istoria.com

• Επιμέλεια κειμένου: Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο