,
,
Ἀπὸ τὸ Ταξίδι
Κρίτων Ἀθανασούλης (+24/10/1979)
,
Ὅλοι ρωτιόμαστε γιατί ἀφήσαμε
τὸ ἥσυχο σπίτι,
τὸν ἄρρωστο ἀδερφό,
τὴν πονεμένη μητέρα ;
***
Τί θὰ κερδίζαμε ἄν γεννούσαμε
μὲ τὶς ξένες γυναῖκες ;
Ἄν ἐσπέρναμε
περσότερο στάρι πάνω ἀπὸ τάφους ;
Ξεθεμελιώσαμε τὶς πολιτεῖες μας,
κάψαμε τὰ δέντρα καὶ τοὺς ἀγρούς –
καὶ πάνω στὴ στάχτη τῶν μόχθων μας
μετανοοῦμε.
***
Ὅσοι δὲν ἔχουν κρεββάτι νὰ κοιμηθοῦν,
ξαγρυπνοῦν καὶ στοχάζονται.
Ὅσοι δὲν ἔχουν ψωμί,
ἔχουν ὄνειρα.
Ὅσοι δὲν ἔχουν φωτιά νὰ ζεσταθοῦν,
ἔχουν ἐλπίδες.
Ὅσοι δὲν ἔχουν ἐλπίδες καὶ στοχασμούς,
πεθαίνουν ἀπὸ ἔκπληξη,
γιατ’ εἶναι σκληρό τὸ κακὸ ποὺ σὲ βρίσκει
ἀπροετοίμαστο,
καὶ δυό φορὲς σκληρὸς εἶν’ ὁ θάνατος,
ποὺ δὲ βρίσκει ἀντίσταση
ὁ ἐρχομός του.
***
Εἶναι καιρός πιὰ νὰ τὸ ποῦμε
πὼς τοῦτο τὸ ταξίδι
θὰ βαστάξῃ πολύ,
γιατ’ οἱ δρόμοι μας κλείστηκαν
ἀπὸ τὰ πάθη ποὺ προπορεύονται.
Ταξιδεύουμε καὶ πολεμᾶμε,
χανόμαστε πολλοὶ μὲς στὴν προσπάθεια,
κι ἄλλοι νοσταγλοῦμε ἕνα τέλος,
γιατὶ σώθηκαν πιὰ τὰ τρόφιμα τῆς ψυχῆς
κι ὁ ὕπνος κρεμάστηκε στὰ βλέφαρά μας.