……….Μετὰ τὴν μονομερὴ ὑπογραφή ἀπό τοὺς Ἕλληνες τῆς πράξης παραδόσεως τοῦ Νεοκάστρου (βλ.7/8), οἱ τοῦρκοι ἄρχισαν νὰ στέλνουν τὴν κινητὴ περιουσία τους στὰ ἑλληνικά πλοῖα ποὺ θὰ τοὺς παραλάμβαναν. Παρ’ ὅλη ὅμως τὴν ἄθλια κατάσταση στὴν ὁποία εἶχαν περιέλθει, ἀπό τὴν μία δὲν ὑπόγραφαν τὴν παράδοση τοῦ κάστρου καὶ ἀπό τὴν ἄλλη καθυστεροῦσαν τὴν ἐπιβίβασή τους, ἐλπίζοντας σὲ βοήθεια ἀπό τοὺς τούρκους τῆς Μεθώνης ἤ τοῦ τουρκικοῦ στόλου.
……….Καὶ πράγματι, στὶς 8 Αὐγούστου, οἱ τοῦρκοι τῆς Μεθώνης βγῆκαν ἀπό τὸ φρούριο καὶ ἐπιχείρησαν ἐπίθεση γιὰ νὰ ἀνατρέψουν τὴν κατάσταση. Γύρω ἀπό τὸ Νεόκαστρο εἶχαν μαζευτεῖ πάνω ἀπό 3000 ὁπλισμένοι, μὲ σκοπὸ τὴν λαφυραγωγία. Καὶ ὅμως, στὴν θέα τῶν τούρκων τῆς Μεθώνης, ὁ Πονηρόπουλος καὶ ὁ Γρηγοριάδης, ζήτησαν βοήθεια ἀπό τὸν Κωνσταντῖνο Πιερρᾶκο Μαυρομιχάλη, παρακαλῶντας τον :
« Ἀρχηγέ ἐχάθημεν ἄν δὲν τρέξῃς κατὰ τῶν ἐχθρῶν».
……….Τὴν στιγμή ἐκείνη, ὁ Μαυρομιχάλης ξυριζόταν καὶ ἄφησε μισοτελειωμένο τὸ ξύρισμά του. Ἀκολουθούμενος ἀπό τριακόσιους, ἔσπευσε νὰ καλύψῃ τὰ νῶτα καὶ να κόψῃ τὸν δρόμο μεταξὺ Μεθώνης καὶ Πύλου. Ἀνάγκασε τοὺς τούρκους νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Μεθώνη, ὅπου ἀπό ἐκεῖ ἄρχισαν πυκνὸ τηλεβολισμό. Κατόπιν ὅμως ἐπιχείρησαν νέα ἔξοδο καὶ κατάφεραν νὰ κυκλώσουν τὸν Μαυρομιχάλη μαζὶ μὲ ἐννέα ἄλλους συμπολεμιστές του· ἔτσι ἔπεσε ἡρωικῶς μαχόμενος. Μαζὶ μὲ τὸν Μαυρομιχάλη, ἔπεσε καὶ ἄλλος νέος, ὀνόματι Δημήτριος Χαλαζονίτης, τοῦ ὁποίου ὁ ὀγδοντάχρονος πατέρας ἦλθε στὴν Πύλο καὶ ὅταν ἔμαθε γιὰ τὸ παιδὶ του εἶπε:
“Ἅς πάγῃ τὸ παιδὶ μου στὴν εὐχή μου! Δότε με τ’ ἅρματά του γιὰ νὰ πιάσῳ ἐγὼ τὸν τόπο του”.
……….Μετὰ ἀπό αὐτό, μπῆκε στὸ κάστρο τῆς Πύλου ὁ Πονηρόπουλος μαζὶ μὲ ἑκατὸ Τριφυλίους καὶ ὕψωσε τὴν Ἑλληνική σημαία. Ἔτσι οἱ τοῦρκοι ἀπελπισμένοι πλέον, ἄρχισαν νὰ ἐπιβιβάζονται στὰ πλοῖα, στὶς 9 Αὐγούστου.
……….Ὁ θάνατος ὅμως τοῦ Μαυρομιχάλη ἔφερε ἀγανάκτηση στοὺς Λάκωνες στρατιῶτες του, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ξεκινήσῃ γενικὴ σφαγὴ τῶν τούρκων. Ἡ παραλία γέμισε ἀπό τὰ θύματα καὶ αὐτή ἡ πράξη αὐτοδικίας στιγμάτισε τὴν ἐπιχείρηση πολιορκίας τῆς Πύλου.
……….Ὑπῆρχε πιθανότητα οἱ Νεοκαστρίτες τοῦρκοι ὅταν θὰ πήγαιναν στὰ παράλια τῆς Ἀφρικῆς νὰ ξεσποῦσαν τὴν ἐκδίκησή τους κατὰ ἀθώων καὶ ἀόπλων Ἑλλήνων ὅπως ἔκαναν καὶ οἱ Μονεμβασιῶτες τοῦρκοι στὴν Ἀσία· καὶ πάλι ὅμως αὐτός ὁ λόγος δὲν δικαιολογοῦσε τὴν σφαγή. Ἀνήκει στὰ μεμονομένα περιστατικά, ποὺ ὅμως δίνουν ἀφορμὴ σὲ κάποιους, νὰ ταυτίζουν τοὺς Ἕλληνες ἐπαναστᾶτες μὲ τοὺς βαρβάρους καὶ τὴν ἁγνότητα τῆς Ἐπανάστασης, μὲ τὴν τουρκικὴ βαρβαρότητα.