Μητρόπολις Φθιώτιδος

Ιερ. Σπυρίδων Καραΐνδρος

……….Εξαιρετική μορφή τής Εκκλησίας μας δεν ήταν ο π. Σπυρίδων Καραΐνδρος, αλλά ένας καλός ιερεύς, που εξεπλήρωνε όμορφα την αποστολή του στο χωριό που τού εμπιστεύθηκε η θεία Πρόνοια. Κι από τέτοιους ιερείς έχομε ανάγκη. Γεννήθηκε στην Δρυμαία Λοκρίδος το 1877, και χειροτονήθηκε στα 1908. ……….Έμαθε την ιταλική γλώσσα, όταν εργαζόταν στην σιδηροδρομική γραμμή Αθηνών-Θεσσαλονίκης, τότε που την έστρωνε Ιταλική Εταιρεία. Την γνώση του αυτή χρησιμοποίησε αργότερα κατά την Κατοχή γιά να προφυλάξει το χωριό του από καταστροφές. Μ’ όλο που γνώριζε τα ιταλικά, είχε φιλοαγγλικά αισθήματα. Δυόμισυ μήνες έκρυψε δύο Άγγλους, τους οποίους έπειτα διευκόλυνε να φύγουν μέσω Σκιάθου στο Κάιρο.

……….Φιλόξενος και φιλάνθρωπος σε μεγάλο βαθμό, είχε οργανώσει συσσίτιο γιά τους φτωχούς στον καιρό τής γενικής πείνας. Πολλές φορές έκαμε κήρυγμα στην εκκλησία. Έκαμε δάσκαλος στο χωριό πολύν καιρό. Κατά την ομολογία όλων ήταν εξαιρετικός ιερεύς και λαμπρός οικογενειάρχης· έφερε στον κόσμο δεκατρία παιδιά. Όλοι ήσαν ευχαριστημένοι μαζί του και τον αγαπούσαν.

……….Προσέκρουσε όμως στο ΕΑΜ, γιατί δεν θέλησε να το παραδεχθεί και να προσχωρήσει σ’ αυτό. Τον έπιασαν στις 19 Ιανουαρίου 1944. Γέροντα εξήντα εφτά χρόνων, τον έσυραν μέσα στα χιόνια τού Καλλιδρόμου. Τον έδειραν άσπλαχνα και τον βασάνισαν. «Δώστους την κατάρα σου», τον συμβούλευε η πρεσβυτέρα. Μα εκείνος θυμόταν τον Χριστό που συγχώρησε τους σταυρωτάς Του. Το μαρτύριό του συνεχίσθηκε στους Ξυλικούς πιό σκληρό. Έχωναν στα νύχια του μυτερά καλάμια. Από το πολύ ξύλο είχαν κοπή τα δάχτυλα των ποδιών του. Μ’ όλους τους πόνους και τα βασανιστήρια, είχε το θάρρος να παρηγορεί την πρεσβυτέρα. «Καλύτερα εγώ, παρά να ρίξουν αιτία στα παιδιά μας». Στο τέλος κατάλαβε πως δεν θα ζούσε άλλο, ένοιωσε την αντοχή του να εξαντλείται. Παρακάλεσε να τον θάψουν στον Άγιο Χαράλαμπο (Λιαπάτας), που τον είχε υπηρετήσει σαράντα χρόνια.

……….Σε λίγο είχε παραδώσει το πνεύμα από τ’ απάνθρωπα βασανιστήρια. Και εκπληρώθηκε η τελευταία του επιθυμία κατά τον καλύτερο τρόπο. Ο θάνατός του, έγινε την εορτή τού Αγίου Χαραλάμπους (10 Φεβρουαρίου), που εορτάζει ο ναός τής Λιαπάτας. Λαός και ιερείς των γύρω χωριών, μαζεύονται στο πανηγύρι. Εκεί πήγαν και τον π. Σπυρίδωνα να κηδευθεί. Πλήθος λαού και εννέα ιερείς συλλειτουργοί του έλαβαν μέρος στην κηδεία του. Σ^’ αυτήν, κατ’ εντολή που είχε δώσει λίγο πριν πεθάνει, διαβάσθηκε η πνευματική του διαθήκη, που την είχε βάλει κάτω από την Αγία Τράπεζα.

……….Να τί έλεγε: «Ἀγαπητὰ μου ἐν Χριστῷ τέκνα. Ζητῶ ὰπὸ ὑμᾶς συγχώρησιν, καθότι ὡς ἄνθρωπος, δυνατὸν νὰ σᾶς ἐλύπησα ἐν τῇ ζωῇ μου, συγχωρῶ δὲ ὑμᾶς ἐξ ὅλης τῆς καρδίας μου καὶ σᾶς συμβουλεύω νὰ ἀγαπᾶτε τὴν ἐκκλησία ὡς οἶκον Θεοῦ, νὰ ἔχετε ἀγάπην ἀναμεταξὺ σας, νὰ ἀγαπᾶτε τὸν διάδοχόν μου ἱερέα καὶ νὰ σέβεσθε αὐτὸν ὅσον ἄσχημος καὶ ἄν εἶναι, νὰ μὴν ἐργάζεσθε τὰς ἑορτᾶς, διότι ἡ ἐργασία τῆς ἑορτῆς εἶναι κέρδος προερχόμενον ἐκ τοῦ διαβόλου καὶ σᾶς παρακα­λῶ νὰ μὴν ἀδικῆτε τὴν οἰκογένειάν μου. Ἡ κηδεία μου νὰ γίνῃ δι’ ἐξόδων τῆς ἐκκλησίας. Εὔχομαι εἰς ὑμᾶς ὑγείαν καὶ εὐτυχίαν. Ἡ παροῦσα νὰ ἀναγνωσθῇ κατὰ τὴν ὥραν τῆς νεκρωσίμου ἀκολουθίας μου ἤ δι’ ἄλλου λόγου ν’ ἀναγνωσθῇ εἰς τὸ πρῶτον μνημόσυνόν μου».

……….Όλο το πλήθος των χριστιανών που ακολουθούσε την κηδεία και ιδιαίτερα τα πρόβατα τής νομής του, ξέσπασαν σε δάκρυα γοερά και ειλικρινή γιά τον χαμό τού καλού πνευματικού τους πατέρα. Και η κηδεία αυτή άξιζε πραγματικά σ’ έναν πιστό οικονόμο των μυστηρίων Θεού, που είχε μαρτυρήσει γιά τον Χριστό.

«Γίνου πιστός άχρι θανάτου και δώσω σοι τον στέφανον τής ζωής».

***

Ἐπιμέλεια κειμένου καὶ εἰκόνας :  « Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο »

Πηγή: Το έργο τού Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, «Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1942-1949.»

Γι' αὐτό, τῶν ἱερέων ποὺ ἐμαρτύρησαν γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Ἔθνος τους,  ἄς εἶναι ἡ μνήμη αἰωνίᾳ.