,

,

Μητρόπολις Ναυπακτίας και Ευρυτανίας

Ιερ. Χρίστος Γ. Κακαβάς

.

……….Δασωμένη και κατάρρυτη είναι η πλαγιά τού Τυμ­φρηστού, όπου βρίσκεται το χωριό Δομιανοί Ευρυτανίας. Εδώ οι ευσεβείς σύζυγοι Γεώρ­γιος και Αγορίτσα Κακαβά απέκτησαν στα 1876 τον γιό τους Χρίστο.

……….Όταν τελείωσε το Δημοτικό τού χωριού του, πήγε στο φημισμένο Σχολαρχείο Φουρνάς κι έπειτα στο Γυμνάσιο Λαμίας. Ανάμεσα στους πρώτους μπήκε στο Διδασκαλείο Τριπόλεως και με άριστα βγήκε. Δάσκαλος στο χωριό του, αφωσιώθηκε με όλη την δύναμή του στο πλάσιμο των παιδικών­ ψυχών. Είκοσι χρόνια ήταν στην έδρα κι είδε μαθητάς του με ξεχωριστές θέσεις στην επιστήμη, στην πολιτική, στον στρατό.

……….Τότε ήρθε η ώρα να πραγματοποιήσει τον παιδικό του πόθο. Φοίτησε δύο χρόνια στην Ριζάρειο Σχολή και οι Δομιανοί στο πρόσωπο τού Χρίστου Κακαβά βρήκαν μαζί με τον δάσκαλο και τον ιερέα. Μορφωμένος, ικανός, δραστήριος, απέκτησε κύρος κι επιβολή στο χωριό. Η ευσέβειά του γνήσια, η αρετή του ακέραια, η κοινωνική του εργασία πολύ ευεργετική.

……….Μέσα στα καθήκοντά του είχε βάλει και τον έλεγχο τού κομμουνισμού. «Με την εργασία και την τιμιότητα θα ζήσωμε, έλεγε. Όχι με τα κουμπούρια». Και πάντα εύρισκε την ευκαιρία να πει δύο λόγια, γιά να διαλύσει τις πλεκτάνες, που με τόση υπομονή και τέχνη έστηνε η κομμουνιστική προπαγάνδα.

……….Οι κομμουνισταί τον έκαμαν θανάσιμον εχθρό τους. Η ημέρα τού π. Χρίστου ήταν η 27 Σεπτεμβρίου 1947. Μιά ομάδα από νεαρούς λύκους τού συμμοριτισμού έρχεται στο χωριό και πιάνει μέσα σε άλλους χωρικούς και τον ιερέα των Δομιανών. Σέρνουν κυριολεκτικά τον γέροντα λευίτη, που καθώς τού ποδοπάτησαν το καλυμαύχι και τού πέφτουν τα κάτασπρα μαλλιά, έχει κάτι το προφητικό και πολύ σεβάσμιο.

Τον σπρώχνουν και σωριάζεται χάμου μ’ όλα τα γηρατειά του.

—Έ, παπά! Πού’ναι ο Θεός να σε σώσει;

Ο ιερεύς εμψυχώνεται.

—Θα με σώσει εμένα, άπιστοι, ο Θεός. Μόνο εσάς ποιός θα σάς σώσει;

Ξέσπασαν ηχηρά γέλια.

……….Σιδηροδέσμιο τον οδηγούν στο χωριό Βράχα, εκεί κοντά. Εβδομήντα τριών χρόνων γέροντας, λευκασμένος στην υπηρεσία τής Εκκλησίας, ένα ακόμα στοιχείο γιά να κάμει την λύσσα τους πιό πολύ ακόμα να φουντώσει. Τον εγύμνωσαν και τον έδειραν σε σημείο να τρέχει το αίμα. Τον κτυπούν με μαστίγιο κι ένας με το ραβδί τού ανοίγει το σεβάσμιο κεφάλι.

……….Στην 1 Οκτωβρίου τον πηγαίνουν σε μιά απόκρημνη χαράδρα, στην θέση «Μοναστήρι Βράχας». Μπροστά στα μάτια του έστησαν τον σταυρό του. Τον ανέβασαν απάνω με χαιρέκακην αναισθησία. Τού κάρφωσαν χέρια και πόδια. Τον κτυπούν και τον λογχίζουν, χορεύοντας γύρω του μακάβρια.

……….Κι έτσι κατακρεουργημένον, μαζί με τον σταυρό, τον γκρεμίζουν στο βάραθρο τού μίσους, μη γνωρίζοντας πως έτσι τον ύψωσαν κατακόρυφα δίπλα στον θρόνο τού Θεού.

***

Ἐπιμέλεια κειμένου καὶ εἰκόνας :  « Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο »

Πηγή: Το έργο τού Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, «Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1942-1949.»

Γι' αὐτό, τῶν ἱερέων ποὺ ἐμαρτύρησαν γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Ἔθνος τους,  ἄς εἶναι ἡ μνήμη αἰωνίᾳ.