,
,
Μητρόπολις Ναυπακτίας και Ευρυτανίας
Ιερ. Θεοφάνης Μπίκας
.
……….Ο Θεοφάνης Μπίκας γεννήθηκε στα 1907 στην Δυτική Φραγκίστα Ευρυτανίας. Γονείς του ήταν ο Σωτήρης και η Μαρία Μπίκα. Πνεύμα ζωηρό ο μικρός Θεοφάνης και ψυχή που φλεγόταν από πόθο τού ράσου. Παρακολουθούσε με ζήλο τις ιερές ακολουθίες κι ήταν πάντα πρόθυμος βοηθός τού λειτουργού. Χειροτονήθηκε στα 1935 και τον άλλο χρόνο τοποθετήθηκε εφημέριος στο όμορφο χωριό Μαραθιά.
……….Λίγα τα γράμματά του, μα αγαπούσε πολύ τα βιβλία, που ποτέ δεν έπεφταν από τα χέρια του. Είχε αντίληψη κι ήταν δραστήριος. Καλός οικογενειάρχης κι άξιος ιερεύς είχε κερδίσει την αγάπη και τον σεβασμό των χριστιανών του. Θεματοφύλακας ακλόνητος των ιδανικών τού έθνους και τής θρησκείας, αγωνιζόταν να τα φυλάξει αλώβητα από τους εχθρούς των. Κατ’ ανάγκη συγκρούσθηκε με τους κομμουνιστές. Μάνιαζαν εναντίον του και ζητούσαν ευκαιρία να τον βάλουν στο χέρι.
……….Στις 25 Ιουλίου 1947 ο π. Θεοφάνης έψαλλε τον εσπερινό στον ναό. Ξαφνικά μπήκαν μερικοί συμμορίτες και τον διέταξαν να διακόψει την ακολουθία και να τους ακολουθήσει. Εκείνος σαν να μην άκουσε συνέχισε τις δεήσεις του. Τελείωσε και βγήκε. Οι συμμορίτες τον περίμεναν. Τον έφεραν στην περιοχή «Κληματσίδα», έξω απ’ το χωριό.
……….Χόρτασαν την μανία τους βασανίζοντάς τον φοβερά και τέλος τον σκότωσαν φυτεύοντάς του μιά σφαίρα στο κεφάλι. Το λείψανό του τ’ άφησαν εκεί, άταφο και πεταμένο, γιά να γίνει τροφή στα όρνια και στ’ αγρίμια. Βρέθηκαν όμως ευλαβικά χέρια να το σκεπάσουν με λίγο χώμα και πιστά χείλη γιά να πουν γιά το φθαρτό σώμα το «γῆ εἷ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσει».
……….Έτσι μοσχοβόλησαν άλλη μιά φορά τ’ άγια χώματα τής λεβεντογεννήτρας Ευρυτανίας από το αίμα των μαρτυρικών ιερέων της. Κάθε λαγκάδι και κάθε ρεματιά της, διαλαλεί τον ηρωισμό τού ράσου.
-
Ἐπιμέλεια κειμένου καὶ εἰκόνας : « Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο »
-
Πηγή: Το έργο τού Μητροπολίτου Λήμνου Διονυσίου, «Εκτελεσθέντες και μαρτυρήσαντες κληρικοί 1942-1949.»
Γι' αὐτό, τῶν ἱερέων ποὺ ἐμαρτύρησαν γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Ἔθνος τους, ἄς εἶναι ἡ μνήμη αἰωνίᾳ.